Onderweg naar Havana

Na een dagje sightseeing hadden we trek gekregen. We vonden een leuke grillrestaurant vlak bij onze Casa. We hebben er heerlijk gegeten. Ook hier kregen we een soort soep van het huis, met de mededeling dat het geen soap 🤣 (soup) was. Het was in ieder geval erg lekker. Na het eten op tijd naar bed en vanochtend om 7 uur eraf. Wassen, aankleden en de inhoud van de koffers weer rangschikken. Om 8 uur was het tijd voor het ontbijt. We werden weer verwend met omelet, fruit, sap, geroosterd brood en koffie. Meteen even aan de eigenaar van de Casa gevraagd waar we lucht in onze autoband konden laten pompen. Bij terugkomst bij de auto gistermiddag zag ik namelijk dat de voorband aan de bestuurders kant wat zacht was. Op dat moment konden we er nergens lucht in laten pompen en Niko wilde geen risico nemen. Die heeft dus op de inrit van de Casa de zachte band omgeruild voor de reserveband. Hij was al net zo snel als de Cubaan van de koets. De eigenaar kon ons vertellen waar we moesten zijn. Daar werden we verwezen naar een filiaal van onze auto verhuurder. Dat was gelukkig ook dichtbij en ook zij waren al open. We haalden de band uit de auto en een monteur pompte er lucht in. Vervolgens had hij een fles met sopwater en is de hele band en het ventiel nagelopen. Nergens begon het de schuimen. Hij nog een keer alles goed bekijken, maar nee, geen lek. De band werd even met hoge druk afgespoeld en door de monteur naar de auto gebracht. We hoefden niets te betalen. Service. We konden weer op pad. Al snel zaten we op de Nacional (autosnelweg) richting Cuba. Deze weg was verbazend goed en voordat ik er erg in had, reed ik 100 km. per uur. Dat schoot lekker op. Onderweg zou een Oro Negro pomp zijn waar we nog een tegoedbon voor Especial hadden. Daar aangekomen was er een ketting rond alle pompen gespannen. Ze hadden helemaal geen brandstof meer. Wij verder. Richting Havana en dan met name naar de Havana club rumdistileerderij. Daar aangekomen mochten we niet in de fabriek kijken. Niko maakte nog een foto van het terrein, maar dat mocht eigenlijk ook niet. Ik zag een vingertje omhoog gaan. Dan maar weer verder. Op een gegeven moment weer een pomp van Oro Negro. Echter aan de andere kant van de snelweg. Nu is het daar zo rustig, dat we de middenberm zijn overgestoken, even met een scherpe bocht de toerit van het terrein van de pomp op en daar stonden we. In de rij voor de pomp want ze hadden Especial. Inmiddels kunnen we aardig goed inschatten hoeveel brandstof we verrijden per kilometer dus Niko moest nog voor 150 Pesos bijkopen. Met de 250 die we nog op de tegoedbon hadden zouden we de tank weer vol hebben. Niko naar de kassa. Gaf de 150 Pesos en liet de tegoedbon zien. Daar werd nauwelijks naar gekeken. We konden tanken en bij 150 Pesos sloeg de boel af. Inmiddels hadden we er een pompbediende bij staan en Niko gaf hem de bon. De beste man verdween er mee naar het hokje. Hij kwam even later terug en tankte de tank vol. 10,19 liter ging er toen nog in. Het tegoed was voor 10,88. Nou die laatste druppels mogen ze houden. Niko had het geweldig goed uitgerekend. Inmiddels hadden we ook wel een beetje trek, maar er was daar helemaal niets te koop. De posters van broodjes hamburger en hotdogs stamden waarschijnlijk nog uit de tijd dat Amerika nog geen embargo had uitgesproken. Ook bij het fastfoodrestaurant iets verder op het terrein was geen eten te koop. Wij weer verder. We kwamen bij een klein wegrestaurant terecht. Bij het uitstappen kwam er een mannetje in een oranje hesje naar ons toe en begon in het Spaans tegen ons te kletsen. Geen idee wat. Wij naar binnen en gevraagd of ze ook tosti hadden. Dat hadden ze! Glaasje citroenlimonade erbij en we waren klaar voor 350 Pesos. Nog even plassen (niet over nadenken, broek bijelkaar houden, hangen en plassen maar). Doorspoelen wilde niet en er kwam ook geen water uit de kraan. Lang leve de alcoholgel in de tas en de flessen water in de auto. Bij het instappen en wegrijden zien wij de mannetje in zijn oranje hesje nog het gebaar van geld betalen maken. Ja, doei!! Dat dacht ik niet, makker. Niko moest lachen om mij en zei: die arme man heeft op onze auto gepast en verzorgd het parkeerterrein en nu wil jij niet betalen? Nee, zei ik. Ik heb ook op onze auto gepast. Hij zoekt maar even iemand anders die wel wil betalen. Ja, ik weet het. Daar heb je die zuinige Nederlanders weer. Aangekomen in Havana stuurde onze navigatie ons weer door de achterbuurten van Havana. Toch kwamen we keurig aan het begin van het, afgesloten, straatje van onze Casa aan. Wij de auto voor de ketting geparkeerd. Er werd daar druk gefilmd en we werden dan ook een beetje vreemd aangekeken. Maar ja, wij moesten daar zijn dus de auto afgesloten en op zoek naar de Casa. Die hadden we al snel gevonden. De eigenaar van de Casa vroeg of we bagage hadden. Uiteraard. We liepen samen naar de auto om alles er uit te halen. Net toen we terug liepen kwam er een blond mokkel aan met een papier in haar hand en vroeg op hoge toon in het Engels of we toestemming hadden om daar te parkeren. Ik was zo van mijn stuk dat ik niet zo snel in het Engels kon reageren. Ik vroeg haar wat ze bedoelde. Ze vroeg weer erg onbeleefd of we toestemming hadden om daar te parkeren. Ik dacht waarom gaat een toerist nu zo tegen ons te keer? Niko had het wel in de gaten en zei kort en bondig YES tegen haar. Ik was inmiddels ook klaar met haar onvriendelijkheid want ze herhaalde zich wel vier keer, dat ik even in het Nederlands tegen haar uitgevaren ben. Niko vertelde mij later dat we haar in de weg hadden gestaan want ze waren daar nog steeds aan het filmen. Ik had het beleefder gevonden als ze even had gevraagd hoe lang we daar nog zouden staan omdat ze aan het filmen waren. Wat een hittepetit. Pppfffff. Nadat we de koffers naar onze prachtige kamer helemaal boven in het gebouw hadden gebracht, meteen maar even gevraagd waar we de auto konden parkeren. Bij hotel Raquel. Twee keer rechts en dan waren we er. Nou, die eerste rechts was tegen het verkeer in. Oeps. Beetje gas erbij en toen waren we bij de tweede rechts. Daar mochten we wel in. Het bleek dat Hotel Raquel een heuse parkeergarage heeft. Cuban style! Dus: donker, stijl omhoog, scherpe bocht in de weg omhoog en nog een extra bobbel aan de linkerkant in de weg omhoog. En dat twee keer. Ik mocht de auto midden in het pad parkeren. Netjes langs de kant, keurig naast elkaar doen ze niet aan in Cuba. 🤣 We moeten voor vier nachten €20,- betalen. Ze hadden niet terug van 50. De arme man is volgens mij half Havana door geweest om te wisselen. Uiteraard kwam dat ook weer goed. We zitten midden in het oude centrum. Tussen de prachtige oude gebouwen en restaurantjes. We zijn al een beetje op verkenning uit geweest. IJsje gegeten en op het terras genoten van een drankje en live muziek. Inmiddels is het 19.00 uur. Niko is al weer fris en fruitig. Ik ga nu douchen en omkleden en dan maar eens een leuk restaurant opzoeken. Die van het terras van vanmiddag serveert heerlijke tapas. Dat lijkt me wel wat.