Varadero dag twee

Gisteravond dus gegeten bij El Toro. Wat een slecht restaurant! Ze vroegen serieus of we een glas bij ons drinken wilden. Niko had een blikje bier en ik een flesje water. We hadden ribs besteld. Dan verwacht je toch iets van spareribs. We kregen al argwaan toen er werd gevraagd hoe we onze ribs wilden. Medium of.... We gingen voor medium. Er kwamen twee borden met op ieder bord een dik stuk vlees. Ergens in dit vlees zat een bot. Het vlees van Niko was bij het bot ronduit rauw. Ik griezelde ervan. Ook mijn vlees werd gegeven moment voor mijn doen te rauw. We hadden er witte rijst bij en een beetje rauwkost. Aangezien we nog wel een gaatje hadden, bestelden we een nagerecht. IJs hadden ze niet meer, maar nog wel marmelade van mango met kaas. Er kwamen twee kommetjes met daarin mango jam waarin wat verdwaalde sliertjes kaas lagen. Ik werd op slag chagrijnig. Dit meen je toch niet? Ik eet echt bijna alles en sta overal voor open, maar dit als nagerecht serveren, gaat me echt te ver. Ik heb de sliertjes kaas er uit gegeten en de rest gelaten voor wat het was. Zodra het was afgeruimd werd de rekening gebracht. Daar hoefden we niet om te vragen. Omdat we geen Pesos over willen houden aan het einde van de vakantie en vandaag nog twee strandbedjes met een parasol willen huren, vroeg Niko of hij in Euro's mocht betalen. We hadden zelf al even uitgerekend dat we rond de €20,- moesten betalen. Uiteraard was het geen probleem om in Euro's te betalen. €33,- zei de beste man. Niko protesteerde meteen. Hij kreeg toen een menukaart waarin de europrijzen stonden. Deze menukaart hadden wij bij aanvang niet gehad omdat alles op een schoolbord geschreven stond op het terras. De beste man zei tegen Niko dat in zijn restaurant de wisselkoers 80 Pesos voor een Euro was. Op straat kreeg je inderdaad meer, maar dit was officieel restaurant. Gelukkig hadden we nog genoeg Pesos om te betalen. We waren er echter nu wel doorheen. Omdat ik amper wat gegeten had, wilde ik graag nog ergens iets snaaien. We kwamen langs een barretje, maar konden op de kaart niet iets vinden wat me toelachte. Niko vroeg aan de ober of hij €50,- kon wisselen. Dat lukte helaas niet. Hij belde zijn vriend bij Club Tropical. Die kon wel wisselen. Wij daar heen. Met de bewuste man naar binnen. Hij bood 150 Pesos voor een Euro. Deal. Hij telde de Pesos uit en ging verdacht snel naar 7500 Pesos. Wij natellen. Kwamen we uit op 6500 Pesos. Dus nog een keer goed natellen. Ja, toch echt 6500. De wisselaar keek mee en moest beamen dat het inderdaad te weinig was. We kregen nog netjes de laatste 1000 Pesos erbij. De padjakker. Ons proberen te bedonderen. Niko had het al in de gaten. Hij telde in het Spaans, maar ging ineens van 5000 naar 7000. We kunnen dan wel niet zo goed Spaans tellen, maar dit had Niko in de gaten. Maar goed dat we altijd natellen. We zijn vervolgens doorgelopen naar een snackbar waarvan we wisten dat ze taco's verkopen. Daar heb ik twee taco's met kaas gegeten. Heerlijk! De cocktail was echter niet te hachelen, dus die heb ik maar laten staan. Vanochtend bij, wederom het uitgebreide ontbijt een Spaanse dame ontmoet met haar dochter en tantezegster. Ze werkt voor de Spaanse ambassade en is nu anderhalf jaar in Cuba. Ontzettend leuk om even met haar gesproken te hebben. De meisjes waren ook zeer geïnteresseerd in onze reis. We hadden een dagje strand gepland dus na het ontbijt er naar toe. Twee ligbedjes en een parasol gehuurd. Uiteraard op afgedongen. We leren het al aardig hier. Rond een uur of half een vernam ik dat ik wat gevoelig werd op de benen. Ik was al aardig verkleurd. We zijn weg gegaan en hebben vlak aan het strand nog twee tosti's ham kaas gegeten. Het leek warempel ook nog op de ham en kaas zoals wij dat in Nederland kennen. Op een wit bolletje en dat in het tosti ijzer. Biertje erbij. Niets meer aan doen. Bij terugkomst in de Casa bleek ik toch wel een klein beetje verbrand, dus na het douchen flink met de aftersun aan het smeren. De drie Spaanse dames hadden in de Casa geluncht en waren erg enthousiast. Ze hadden enorm lekker gegeten. Wij hebben dus voor morgenmiddag ook een lunch geregeld. Weten we zeker dat we lekker eten en met goed gevulde buik het vliegtuig in gaan. €15,- per persoon. Daar doen we voor. Daarna richting de Etecsa om mijn verslag van gisteren te posten. Onderweg nog een heerlijk chocolade ijsje gehad. Twee bolletjes in een plastic bekertje zonder lepel. Nou, succes met eten! 🤣 We hebben ons er prima mee gered. Gewoon de kunst afkijken van de Cubanen. Na het plaatsen van het verslag rustig terug gelopen. Tja, waar wilden we nu vanavond eten. Vlak bij onze Casa zit ook een restaurant. Daar maar eens naar toe. Het was er gezellig druk. We zaten nog maar net of we hadden aanspraak. De dame van het gezelschap had een geweldige cocktail en wees ons op de barman die er een ware kunst van had gemaakt om cocktails te maken en te versieren. Hij ging er helemaal in op. Er bleek ook een Nederlander aan tafel te zitten die op ons afkwam en vroeg of we hem konden helpen. Zijn portemonnee was in Trinidad gestolen en nu had hij helemaal geen geld meer op zak. Hij teerde nu op de zak van een paar Canadezen en dat vond hij vervelend. Gelukkig zat hij wel in een all inclusive hotel. Of Niko hem een Tikkie kon sturen van €20,- en hem dat geld in contanten kon geven. Dan zou hij de Tikkie betalen en hadden wij onze €20,- weer terug. Ik werd er meteen ongemakkelijk van. Niko gaf aan dat hij geen WiFi had in het restaurant. Nou, dat had de Nederlander wel en daar kon Niko dan wel verbinding mee maken. Toen werd ik helemaal onrustig en heb Niko onder de tafel een schop gegeven om dit niet te doen. Gelukkig lukte het verbinding maken ook niet en deed Niko net of hij niet zo goed had begrepen wat de man nu wilde. Ook gezegd dat we geen euro's op zak hadden. Tja, dan hield het op. De man liet het verder rusten. Ik vertrouwde het echt voor geen meter. Wij straks verbinding maken met zijn telefoon en dan de rekeningen leeg. Ik had er geen belang bij. Inmiddels hadden we een mandje met brood op tafel staan, maar nog geen drinken. De serveerster kwam ook nog niet heel hard. Niko haar wenken. Ze liet ons meteen de menukaart zien. Een bordje met een QR code. Dit konden we scannen en kregen dan de menukaart te zien. Nou, mooie Nederlandse prijzen. Alles in US dollars en de (slechte) wisselkoers meteen onderaan. Niko bestelde runderstoof en ik een visfilet. Het was het super lekker! Dus dat was het geld wel waard. De rekening, ook in Pesos, was iets te hoog. Dat hadden we niet meer. Dan maar betalen in Euro's (gelukkig was die Nederlander al vertrokken 😁). We kregen het wisselgeld weer in Pesos. Klopte keurig. Nu hebben we dus nog wat Pesos stuk te slaan. Morgen maar eens kijken wat we daar mee gaan doen. Als we met een (Cocotaxi) naar de Etecsa gaan, zijn we al weer wat kwijt. Her en der wat drinken, nog een ijsje en we komen een heel eind. Vanavond dus onze laatste nacht in Cuba. Een nacht met gemengde gevoelens. Aan de ene kant weer zin om naar huis te gaan. Slapen in ons eigen bed, douchen onder onze eigen douche en weer Hollandse kost. Onze Jet en Zoí weer knuffelen en alle mensen die ons lief zijn weer zien. Aan de andere kant het koude Nederlandse weer en maandag weer aan het werk. Dan is Cuba zo gek nog niet.... 😉