Santiago de Cuba

Vanochtend na het ontbijt met onze aangereden bolide vertrokken richting Santiago de Cuba. De koffers pasten er keurig in nadat de bank plat was gelegd. Wat is dat rijden hier toch een avontuur. Met een beetje mazzel haal je 60 km. per uur. Echter vaker niet dan wel. Je moet van alles ontwijken: paard en wagens, brommers, motoren, wandelaars, zwerfhonden, varkens, geiten, schapen en koeien. Oh, ik vergeet nog de kuilen. Heel veel kuilen! Heb niet de illusie dat wanneer de weg eindelijk goed is, dat je gas kunt geven. Voordat je het weet, hang je in een kuil of erger. De bodem van de auto heeft er twee keer best voor langs gehad. Wees ook niet verbaasd als zo ineens het asfalt ophoudt. Toen dat de eerste keer gebeurde hoorde ik ineens naast mij: goh, dat had ik nou niet verwacht... Nou, ik wel! Maar ik wist dan ook wat me te wachten stond. Langzaam maar zeker kwamen we steeds dichter bij Santiago. Rond een uur of twaalf zagen we ineens een hutje langs de kant van de weg die verdacht veel op een eettentje leek. Wij stoppen en kijken. Na wat handen- en voetenwerk begrepen we dat we er konden eten. Wat, geen idee. Geeft niets, zet maar voor. Het bleek varkensvlees, rijst en bolletjes van geplette aardappel of iets wat daar weg van had te zijn. Ook lagen er wat blaadjes sla bij. Voor Niko had ze bier, voor mij water. Niet uit een fles, maar uit de kraan. Ik heb bedankt. Van het kraanwater hier worden wij ziek. Daar zit ik niet op te wachten. In de auto hebben we flesjes water, dus dat later maar even genomen. Het eten smaakte prima. We moesten 912 Pesos betalen. Omgerekend €7,25. We hebben het afgerond op 1000 Pesos. Verder ging de reis en uiteindelijk na een mooie rit op de autosnelweg waar het zelfs lukte om bijna 100 te rijden, kwamen we aan in Santiago de Cuba. Tjonge, wat een stad. Smalle straatjes met eenrichtingsverkeer en slecht onderhouden huizen. Alles hutjemutje op elkaar. In Nederland zou je er dood nog niet gevonden willen worden, maar is het voor de Cubanen hun alles. We vonden al snel onze Casa en Niko was weer hoogst verbaasd. Zo ineens sta je voor je Casa die er uit ziet als één van de vele huizen. Alleen iets beter geschilderd van buiten. Beide dames spraken geen woord Engels en de oudste van de twee was net druk aan het eten. Ongegeneerd met de mond vol begon ze in het Spaans te babbelen. We verstonden er uiteraard niets van. No hablo Espanjool, zei ik nog. Het hield haar niet tegen. Ze bleef vrolijk doorkletsen. De jongste ging voor ons aan een zeer smalle ijzeren trap op. Bovenaan gekomen worstelde ze met de sleutel om de deur te openen. Uiteindelijk lukte het en stonden we in onze kamer. Ze legde alles uit (uiteraard in het Spaans) en met het nodige aanwijzen en voordoen begrepen we aardig wat ze bedoelde. Daarna de koffers naar boven gezeuld. Dat lukte prima met de nodige creativiteit. Op onze vraag of de auto bij de straat kon blijven staan werd er een heel plan besproken. Uiteindelijk werd de buurman er bij gehaald en moest ik, met hem in de auto, gaan rijden. We stopten op twee adressen en daar sprak hij met mensen. Ik vermoed om te vragen of ik bij hun in de garage kon parkeren of dat zij op de auto wilden letten. Helaas lukte dat niet. Terug naar de Casa. Toen werd er nog iets bedacht. Ik weer met de beste man aan de rit. We stopten een paar 100 meter verder en ik moest de auto parkeren. Daar kwam een jonge man erbij en ze probeerden me iets in het Spaans uit te leggen. Toen dat niet ging, werd er een buurman bij gehaald die Engels kon. De jongeman zou op onze auto passen voor 700 Pesos (ongeveer €5,50) per dag. Ik vertelde dat dit dan in totaal 2,5 dag zou zijn. Vanmiddag, morgen en overmorgen. Want daarna zouden we in de ochtend weer vertrekken. 2,5 x 700 = 1.750. Omdat ik in dat boekje, dat we ter voorbereiding gelezen hebben nu weet dat Cubanen ons min of meer zien als 'domme' geldezels (Yuma's) ben ik gaan afdingen. Eerst 1000 voorgesteld. Hij keek een beetje vies. Of er 200 bij kon. Oké, 1.200 Pesos. Hij ging akkoord. De auto kon dan bij de Casa staan want daar woonde de jongeman dichtbij en ook de buurman die bij mij in de auto was gestapt om de weg te wijzen. Samen zouden zij op de auto passen. Geen idee of we nu inderdaad domme geldezels zijn en ons 1.200 Pesos uit de zak hebben laten lullen of dat ze werkelijk goed op onze auto gaan passen, prachtig was het wel. Ik wil best betalen voor zo'n avontuur dat je alleen maar in Cuba kunt beleven. Na wat gerust te hebben, zijn we de buurt maar enns gaan verkennen. In onze reispapieren werden drie restaurants getipt. We hebben gekozen voor Primos twice. Daar hebben we heerlijk gegeten en gedronken voor 2000 Pesos. Super. Nu weer terug in onze Casa om alles wat we beleeft hebben op te schrijven. Ik zit in een heerlijk piepende schommelstoel. Niko heeft de WiFi van de Casa aangeslingerd zodat ik dit kan posten. Lang leve Cuba 😄