Sightseeing Trinidad

Gisteravond heerlijk gegeten bij een Tapas restaurant vlakbij de Casa. We hebben als voorgerecht aardappelkroketjes en bruschetta genomen. Ik had daarna een wrap met kip, wat ze hier een taco noemen, en Niko had spaghetti carbonara. Het smaakte heerlijk. Ik lustte toch meer dan ik gedacht had. Na een goede nachtrust zaten we om 8 uur aan het ontbijt. Net als gisteren kregen we een schaaltje fruit, een tosti ham/kaas en werden we verwend met zoete pannenkoekjes met honing. Tjonge, wat een ontbijt. Even voor 9 uur stond onze taxi voor de deur. Een Hyundai Atos met 450.000 km. op de teller. Onze taxichauffeuse sprak alleen maar Spaans. Toch lukte het haar ook om ons wat zaken duidelijk te maken. Ze zou ons meenemen naar de Suikermolenvallei. Eerst naar een museum en later naar een landhuis wat nu een restaurant is. Ook was daar een uitkijktoren. Het museum bleek een oude suikerproductiefabriek te zijn. In 2004 is deze buiten gebruik geraakt. Een Spaanstalige meneer, die er volgens mij vroeger gewerkt heeft, gaf ons een rondleiding over het terrein. In zijn beste Spaans gaf hij uitleg. Gelukkig is Niko behoorlijk technisch onderlegd en begreep hij in grote lijnen wat de man vertelde. Een heel groot deel van de fabriek was al ontmanteld. Alleen de omtrek stond er nog. Daarbij nog wat oude machines, grote tanks, een centrifuge en een stoommachine om de fabriek van stroom te voorzien. Na afloop van de tour kregen we de vraag of we koffie wilden of sap van een kokosnoot. Wij wilden wel het sap. De arme Cubaan moest toen eerst eens kijken hoe hij dat ding dan moest slachten. Na een paar optie bekeken te hebben, lukte het hem om er voldoende bij weg te slaan zodat hij bij de kokosnoot kwam. Daar sloeg hij ook een stukje af en konden we drinken. Het smaakte heel erg lekker. Onze taxichauffeur vertelde dat het water van de kokosnoot goed is voor je nieren. Daarna gingen we verder. Op naar het plaatsje met de uitkijktoren. Aangezien het weer best aangenaam was, hebben we ons aan de klim gewaagd. Wat een prachtig uitzicht. De reden dat die toren daar staat is wat minder fraai. Van daaruit konden vroeger de opzichters de slaven in de gaten houden. Voordat je bij de toren bent moet je over een textielmarkt met verkopers die je maar al te graag wat willen verkopen. We hebben daar een banaantje gegeten en een glas suikerrietsap met rum wat daar ter plekke uit de suikerriet werd geperst. Daarna ging de reis weer terug richting Trinidad. We stopten bij Casa Buenavista. Daar heeft in het verleden blijkbaar een belangrijk iemand gewoond. We begrepen echter niet zo goed wat ze vertelde. Vervolgens zijn we verder gereden naar weer een uitkijkpunt. Vanaf hier kon je bijna de hele vallei bekijken. Daarna ging het huiswaarts. We werden weer keurig afgezet bij onze Casa. De heer des huizes vroeg ons of het goed was. Absoluut. We hebben genoten. Het was dan wel allemaal in het Spaans, maar in grote lijnen hebben we prima begrepen wat ze ons wilden vertellen. Nadat we wat uitgerust hadden zijn we de stad ingegaan om een hapje te eten. We kwamen langs een restaurant waar het erg vol zat en er live muziek was. Daar wilden we wel eten. Ze hadden nog wel een tafeltje voor twee. De serveerster vertelde dat we konden kiezen uit kip, rund of varken. Ik ging voor de kip en Niko voor varken. Nadat we ons drinken hadden gekregen, kwam er een mandje met minibroodjes en een lekkere yoghurtknoflookdip op tafel. Voordat we er erg in hadden werden er twee kommetjes soep op tafel gezet. We hebben het maar braaf opgegeten. Daarna kwam er een bordje met salade op tafel. Komkommer, tomaat, kool en een grote champignon uit een potje erop. Ook dit netjes opgegeten. Toen kwam dan ons hoofdgerecht. Jongens, volgens mij had ik de poot van een gans te pakken. Wat een joekel van een kippenpoot. Niko had al net zoveel vlees op zijn bord. Beide nog een beste bol met rijst erbij. Terwijl we beide ons best deden om dit ook nog op te eten, hoorden we de reisleidster van het grote Duitse gezelschap vragen om de restjes te doneren. Bij navraag bleek dat de bus door een straat zou komen met heel veel zwerfhonden. Deze kregen de restjes. Niko en ik hebben, dat wat we niet op kregen, ook gedoneerd. Net toen we dachten dat het klaar was, kregen we ook nog een ijsje geserveerd. Heerlijke chocolade ijs met een beetje honing. Dat ging ook nog op. Daarna natuurlijk de vraag wat ons dit zou gaan kosten. Geen menukaart gezien, dus ze konden ons van alles wijs maken. Toen we dan ook de rekening, op een pratende rekenmachine, gepresenteerd kregen, waren we aangenaam verrast. We moesten voor ons beiden 2560 Pesos betalen. Dat is omgerekend €17,-. Het eten had ons 1000 Pesos per persoon gekost. Een koopie! Geweldig! En nog live muziek erbij ook. Uiteraard het CD-tje gekocht. Daarna wilde Niko met mij in een koets door Trinidad. Wij op zoek naar een koets. Gisteren struikelde je er over, nu niet één te bekennen. Het duurde maar even of we hadden er toch één te pakken. Voor een uur door de stad moesten we €20,- betalen. Ik heb afgedongen naar €15,-. Daar deed hij het ook wel voor. Wij al schuddend in de koets over de keien van de oude binnenstad. Het schudde zo dat ik tegen Niko zei dat de wielen er wel af konden breken. Nee hoor, zei hij, die zitten er al 80 jaar om gaan ook nog wel 80 jaar mee. We waren nog maar net goed en wel van de keien af of een luid geratel klonk aan mijn kant. Bleek het rubber van het wiel kapot te zijn en lag het op straat. Daar had onze Cubaan uiteraard gereedschap voor. Het zal vast en zeker niet de eerste keer zijn geweest. We moesten uit de koets en onder ons bankje haald hij een tang en een stuk ijzerdraad tevoorschijn. Deze werd platgeslagen op de stoeprand. De oude, geknapte, draad werd met de tang uit het rubber getrokken en in de goot gegooid. De nieuwe draad kwam er weer door, werd in elkaar gedraaid en het rubber werd weer om het wiel gewurgd. Binnen 5 minuten zaten we weer in de koets. Op een gegeven moment werd er gestopt bij een keramiek atelier. Daar moesten we uiteraard naar binnen en alles even bekijken. Bleek familie te zijn. Daarna ging de tocht verder. Vervolgens werd er gestopt bij de bierfabriek. Dat vond Niko uiteraard super leuk. Daar konden we ook even kijken en hebben we met hem een biertje gedronken. Verder ging het daarna weer. We zijn door straatjes gekomen, waar je als toerist niet wilt komen, maar zo in de koets mooi om te zien. Je krijgt echt een inkijkje in het echte Cubaanse leven. Nu zitten we in de Casa heerlijk in de schaduw in een schommelstoel met een rummetje. Ons CD-tje speelt in de stereotoren van de Casa. Ik denk dat we hier maar blijven....