Onderweg naar Viñales

Gisteravond met de fietstaxi naar het restaurant. Nadat we hadden gezegd waar we naar toe moesten ontstond er een levendige discussie tussen onze chauffeur en zijn collega. Onze (rastafari) chauffeur had namelijk geen idee waar het restaurant was. Niko liet het hem zien op de kaart, maar dat snapte hij ook niet. Zijn collega wees hem een beetje in de richting en toen begon het onderhandelen. €10,- vroeg hij. Wij: ben je gek? Nee hoor. Pesos! Hij nadenken.... 1500 Pesos was het volgende bedrag dat hij wilde hebben. Dat hadden we de dag daarvoor betaald voor 3,5 km. en dit was maar 1,7. Niko deed een tegenbod van 1000 Pesos. Dat accepteerde hij. Wij instappen en hij fietsen. We waren nog niet op een kwart toen Niko al moest navigeren. De beste man had geen idee waar hij heen moest. Toen we na ongeveer 20 minuten voor het restaurant stonden en onze chauffeur zich het zweet van het hoofd veegde begon hij te jammeren dat 1000 Pesos niet genoeg was. Niko had hem al 1200 in de hand gedrukt en wees hem daar op. Hij jammerde nog even verder, maar kreeg bij ons geen gehoor. Wij naar binnen. Daar kregen we een prachtige tafel toegewezen. We zaten overdekt buiten op stoelen zo groot als een troon. We hebben heerlijk gegeten. Beide zijn we gegaan voor een gazpacho als voorgerecht en Chicken curry als hoofdgerecht. Rijst met groenten erbij en gegrilde groenten. Heerlijk. Er was ook nog wel een plekje voor een nagerecht. Ik had twee kleine sneetjes gefrituurd brood met honing en Niko een kleine flan (puddinkje) met twee bollen aardbeienijs. Voordat we aan het nagerecht gingen, werden er al twee cognac glazen op tafel gezet. We vroegen ons toen al waarom. Nou, na het nagerecht kwam de ober met een fles Havana Club Reserva en een doos sigaren aan. We kregen een borrel en een sigaar van het huis. Voor de sigaar heb ik even bedankt, maar een goede rum sla ik niet af. Niko wilde uiteraard ook de sigaar. Daar zaten we dan te genieten van deze onverwachte traktatie. Niko heeft zich er nog een lekkere espresso bij besteld. We wilden ons weer door een taxi thuis laten brengen, maar dat duurde 20 minuten voordat er één vrij was. We kozen er voor om richting Casa te wandelen en er op te gokken dat er wel een fietstaxi langs zou komen. We waren nog geen twee minuten aan de wandel toen er met een hoop kabaal een fietstaxi aan kwam. Hij had de radio zo hard aan staan dat hij nauwelijks in de gaten had dat wij hem aanhielden. Op de vraag hoeveel het zou kosten om ons naar Plaza Vieja te brengen, zei hij meteen 1000 Pesos. Deal!! Wij instappen. De radio werd weer aangeslingerd en onder de nodige reggea klanken zette hij de sokken erin. We vlogen met een bloedgang door de straatjes. Deden nog even een wedstrijdje met een andere fietstaxi terwijl onze chauffeur zijn favoriete muziek zocht. Ik moest zo ontzettend lachen. Ik zei tegen Niko: we laten nog het leven hier. Maar, zoals dat in Cuba gaat, kwam ook dit weer goed. Niko gaf hem 1100 Pesos. 100 extra 'for the good music'. Het geld moesten we op het bankje van de fietstaxi leggen. Niet in zijn hand. Hij pakte het vervolgens van het bankje. Wat een geweldige rit! Bij thuiskomst nog even lekker op het dakterras gezeten. Ik heb nog geprobeerd om in te loggen en mail en appjes binnen te halen. De verbinding was echter zo slecht dat het me nog net lukte om mijn verhaal te posten. We zijn lekker op tijd het bed ingedoken. Om 8 uur hadden we het ontbijt want vandaag ging het richting Viñales. Sinds gistermiddag hadden we nieuwe gasten in de Casa en vanochtend tijdens het ontbijt met ze gesproken. Ze kwamen uit Duitsland en waren nu 10 dagen in Cuba. Gestart in Varadero. Het was gezellig. Daarna verder de koffers ingepakt en de auto uit de parkeergarage gehaald. Naar beneden gaat altijd makkelijker dan naar boven 😉 De Cubaanse parkeerwachter keek of we veilig naar beneden konden want op de smalle toerit naar de verdiepingen kun je elkaar niet passeren. Auto langs de straat geparkeerd, koffers naar beneden en afscheid nemen van de eigenaar van de Casa. Op naar Viñales. Voordat we echt op weg gingen eest naar naar een prachtig straatje met allemaal mozaïek. Een eerbetoon aan Gaudi. Het was echt prachtig. Voor €1,- per persoon mochten we alles bekijken. Echt heel erg mooi om te zien. Daarna dan toch echt richting Viňales. Via de autopista (snelweg). We hadden de gang er lekker in. Nu is het hier niet vreemd dat ze midden op de weg staan. Zo ook weer een kaasverkoper. Hij ging geen stap aan de kant. Na een poosje zien we weer iemand midden op de weg staan. Ik had er al weer een aardige gang op en wilde de man links passeren. Hij koos echter ook ineens die richting, dus ik uitwijken naar rechts. Jongens, wat een schrik! Ik zie hem in mijn achteruitkijkspiegel zwaaien en wenken. Omdat hij iets aan had wat op een uniform leek, ik in de ankers. Auto in zijn achteruit en terug. Daar vroeg hij op strenge toon naar het contract van de huurauto. Och hemel, zei ik in mijn beste Engels. Zo ontzettend sorry. Ik ben vreselijk geschrokken. Hij ook. Wie bent u precies? Hij was snelwegbeveiliger. Hij zorgde voor de veiligheid van de snelweg. Wij nog een keer excuses gemaakt. Toen vroeg hij waar we vandaan kwamen. Olanda zeiden wij. Oohh, Tulips! Waar we naar toe gingen. Viñales antwoorden wij. Toen kwam de aap uit de mouw. Op vriendelijke toon vertelde hij dat hij hulp nodig had. Een kilometer terug had een bus pech gekregen en nu moest er iemand naar Viñales om de autoriteiten te waarschuwen. Er kwam al iemand aangerend om bij ons in de auto te stappen. Onze auto is (gelukkig) al helemaal vol met koffers en dat ging dus niet. Wij protesteren. Raam dicht gedaan, auto gestart en weggereden. We keken elkaar vol verbazing aan. Daar waren we toch mooi ingestonken. Het boekje dat we ter voorbereiding hadden gelezen, had ons nog gewaarschuwd. -10 punten voor de familie Bos. 🤣 En nu denk je: een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen... We rijden de laatste 28 km. naar Viñales en komen bij een kruising waarvan het stoplicht knippert. Dit betekent zelf goed uitkijken. Ook zagen we het verkeersbord met Pare (let op) staan. Ik dus langzaam de kruising naderen, stoppen en naar links en rechts kijken. Niko zegt nog: van mijn kant komt niets. Dus ik trek op. Voor mij een meneer in een bruine uniform die heel hard op zijn fluitje blaast en mij naar de kant dirigeert. Ook deze kon Engels en wees mij er op dat ik minstens 20 seconden had moeten stoppen. Ook hij was beveiliger en moest zorgen dat daar alles veilig verliep. Ik vertelde hem dat we echt goed hadden uitgekeken. Beaamde hij, maar we hadden toch echt langer moeten wachten. Daar gebeurden namelijk veel ongelukken met paard en wagens. Waar we vandaan kwamen. Wij weer: Olanda. Oh! Daar had hij een vriend. Die woonde in Den Bosch. Toen kwam weer de bekende aap uit de mouw. Ook hij had onze hulp nodig. Nu waren we rapper. Dat kunnen we niet bieden zeiden we. Raam dicht en gas op de lolly. Tjonge jonge... We hebben besloten om bij de volgende grapjas niet meer te stoppen. Anders hebben ze echt hulp nodig. 😏 We kwamen verder zonder oponthoud in Viñales aan. In weer een prachtige Casa. Mooie kamer en geweldige tuin. Vanochtend in Havana was de lucht al betrokken en hier in Viñales nu ook. Het is dus niet zo heel warm meer. We zitten lekker in de tuin te relaxen. Ik heb in mijn theekopje mijn Profundo rum geschonken en schrijf het verslag. Niko zit in een schommelstoel te genieten van een sigaar. We hebben geregeld dat we vanavond hier in de Casa kunnen eten. Kosten: 1500 Pesos per persoon. We hebben doorgegeven dat we kip (pollo) willen eten. Rijst en salade erbij. Helemaal prima. Morgenvroeg om 9 uur gaan we met paard en wagen door de Viñales vallei. Eens zien wat we dan weer allemaal beleven.