Onderweg naar Las Terrazas

Vanochtend weer heerlijk ontbeten. Fruit, geroosterd brood, gebakken brood met honing, een soort van sagopudding, cocosprutje, jam, ham, kaas, koffie, thee, warme melk en sap. Tjonge, ze dacht waarschijnlijk dat we uitgehongerd waren. Na het ontbijt om de rekening gevraagd. We moesten €34,- betalen. Pas in de auto ging Niko er over nadenken. €30,- voor het eten, €3,- voor zijn biertje en €1,- voor mijn water. Het eten zou 1500 Pesos per persoon zijn. Dat is ongeveer €10,-. Zijn we toch weer beetgenomen. Beetje jammer. De eigenaren van de Casa's hebben het erg goed, die hoeven we dus niet extra te 'spekken'. Deze Casa was ook weer prachtig, maar geen schone handdoeken (moesten we zelf om vragen) en ook onze kamer was niet gedaan. Echter verder niets te klagen. Ze waren ook erg aardig. Jammer dat je op het einde dan toch meer betaald dan afgesproken. Nu is het voor Nederlandse begrippen een schijntje wat we extra hebben betaald, maar het gaat ons hier om het principe. De weg naar Las Terrazas was prima. Af en toe kuilen in de weg die ik al aardig weet te omzeilen. Vandaag maar één keer een aardige roffel gemaakt. Onderweg ook maar weer even getankt. De pompbediende was een bijzonder mannetje wat bij de mensen voor ons ineens aan hun autodeur begon te morrelen. Niko stapte uit om het geld te regelen en vroeg mij de deuren weer op slot te doen. Hij zou dat mannetje in de gaten houden. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ben in de auto gebleven en heb de deuren weer op slot gedaan. We hadden uitgerekend dat we ongeveer voor 400 Pesos de tank weer vol zouden hebben. Ik had echter de vorige keer de tank tot aan het randje volgemikt. Er ging nu dus maar voor 300 Pesos in. De pompbediende begon meerdere keren hard aan de auto te schudden in de hoop dat er meer brandstof in zou gaan. Ik schudde vrolijk mee. Er ging toch echt niet meer in dan 300 Pesos. Problema, problema, riep de pompbediende. No problema señor, hou de rest maar. Konden wij weer verder. Ik heb jullie ook nog niet verteld dat iedere keer een klassieke Cubaanse auto, een vrachtwagen of een bus gas geeft, er een complete zonsverduistering plaatsvindt. Tjonge, wat een roetwolken worden er dan de wereld ingeblazen. Echt waar, soms denk je echt dat het licht uit gaat. 🤣 Inmiddels kijken we nergens meer van op. Fietsers op de Nacional (snelweg waar je 100 km. per uur mag), paard en wagens, brommers met soms een compleet gezin erop, wandelaars en tractors die draaien op de weg. Je moet goed gefocust blijven anders maak je brokken. Het mooie is wel, dat als je heel nodig moet plassen, je dat daar ook gewoon kunt doen. Auto langs de kant van de weg parkeren, beide deuren aan de bermkant open en broek naar beneden. Daarna weer instappen en verder rijden. Inmiddels weten Niko en ik dat je soms beter in de berm kunt plassen dan bij één van de wegrestaurants die je tegenkomt. Ondertussen waren we bij de afslag van Las Terrazas. Midden op de snelweg, zonder uitvoegstrook, moesten we ineens haaks naar links. De weg liep een beetje naar boven en aan het einde moesten we weer naar links. Stonden we ineens voor een slagboom. De beste man begon in het Spaans. Wij weer netjes: no hablo Espanjool. Hij stelde zijn vraag in het Engels. Waar we vandaan kwamen. Olanda zeiden we. Zijn gezicht klaarde op. Aahh, Olanda. We moeten naar Hotel Moka zeiden we. Na drie km. links kregen we te horen. Slagboom ging open en we mochten door. Bijzonder hoor. Steeds weer die vraag waar we vandaan komen. Of dat belangrijk is. Maar goed, verder ging het. Na drie km. inderdaad naar links en toen weer verder naar boven. We kwamen op een gegeven moment bij huizenblokjes en vreesden het ergste. Het zag er behoorlijk armoedig uit. Niko vergeleek het met Plan Noord in Veendam. In de reispapieren stond dat we niet in het hotel zouden zitten, maar in een Casa die bij het hotel hoort. Ik hoopte maar dat we niet in één van die huizenblokjes terecht zouden komen. Dat bleek bij aankomst niet het geval. De Casa's werden gerenoveerd en waren op dit moment dus niet beschikbaar. Het bleken ook vrijstaande huisjes te zijn. We zitten dus in het hotel. Minibar en ontbijt is inbegrepen. Lunch en diner niet. Nadat de we koffers in de kamer (die naar een kelder rook) hadden gebracht, maar eens op onderzoek uitgegaan. In het restaurant in het hotel zat niemand. Bij het zwembad zou ook nog een restaurant zitten. Wij daar naar toe. Daar zat één stel. De serveerster liet ons de menukaart zien en wees drie dingen aan die we konden bestellen. De rest was er niet. We kozen voor een sandwich ham en kaas. Ook hier was het weer heel lang wachten op ons eten. We hadden dus mooi de gelegenheid om de omgeving eens in ons op te nemen. Zo zagen we kippen en haan rond het zwembad scharrelen, een zwerfhond en kat. Ook een blanke oudere man met een donkere jonge dame die op de strandbedjes bij het zwembad lagen. Terwijl zij aan het lunchen waren, kregen de hond en kat ook het nodige van de man. Eindelijk kwam onze sandwich. Qua grootte prima, qua smaak wat minder. Laten we het er op houden dat het vulde. Daarna maar eens gekeken waar we nu eigenlijk waren beland. Het is een gebied dat erg arm was of nog is. Er zijn door de overheid 1370 bomen gepland en in 1994 is hotel Moka hier gekomen. Door het gebied te verfraaien en toerisme te trekken, zijn de huizen hier gebouwd met de beschikking over elektriciteit en stromend water. Ook hebben ze de mogelijkheid tot WiFi. Best hip dus voor Cubaanse gebieden, maar ik zou hier eerlijk gezegd nog niet dood gevonden willen worden. De twee Groningers die we ontmoet hebben in Trinidad, waren hier ook geweest en hebben ons eco-restaurant El Romero getipt. Een veganistisch restaurant met heerlijk eten. We hebben gereserveerd en hebben er vanavond gegeten. Het was inderdaad heel erg lekker. Het eten werd wel in recordtempo opgediend. Binnen een half uur waren we op en zat. Niko wilde nog wel een kopje koffie, maar die hadden ze niet. Dan de rekening maar. Op een rekenmachine liet ze ons zien dat we 3350 Pesos moesten betalen. We hadden net goed en wel betaald toen alles donker werd. Stroomstoring. Mobieltjes er bij gepakt en de zaklamp aangedaan. In het restaurant had ze wat losse lampen op batterij en deze werden bij de bezette tafels gezet. Wij met zaklamp door de zaak op weg naar buiten. We stonden goed en wel buiten toen alles weer aan ging. Deze storing was dus gelukkig maar van zeer korte duur. Niko heeft zijn koffie in de hotelbar besteld en gedronken. We zitten nu nog een beetje na te genieten van weer een mooie dag. Helaas was het vandaag geen weer om in het zwembad te liggen. We hebben ons echter prima vermaakt. Morgenvroeg om 9.00 uur staat onze gids bij de receptie en gaan we een wandeling maken. Waarschijnlijk ongeveer 4 á 5 km. Er zit ook een picknicklunch inbegrepen. Ben benieuwd of dat ook echt het geval is. Je weet het maar nooit met die Cubanen. 😁