New Orleans: krokodillen en engelen

Mensen, wat weer een fantastische dag! Vanochtend om 10.45 uur reed een bus ons naar het moeras van New Orleans om krokodillen te spotten. Ik heb nog nooit zo gelachen om een buschauffeur. De beste man had zijn roeping als Standup Comedian gemist. Hij vertelde op de heenreis over het moeras, de krokodillen en slangen. Vooral over wat te doen en vooral niet te doen. Dat wij dames de kaartjes startklaar moesten houden (want in de tas raken wij deze altijd kwijt) en dat we moesten rennen naar het toilet omdat er echt honderden dames bij aankomst van de bus, maar ook na de rondvaart moeten plassen. De mannen konden het rustig aan doen want die waren in de minderheid. Dat we daarna met ons allen moesten rennen naar de bus want we wilden echt niet achterblijven in deze negorij. We liepen dan het risico in een pot te belanden en gekookt en opgegeten te worden. Ik lag dubbel onder de stoel! 😂 Ik dacht dat we op een propellerboot gingen, maar dat was niet het geval. We gingen op een boot met een platte bodem die heerlijk kalm door de baai en het moeras voer. We konden alles heel goed zien, door de boot lopen en onze kapitein ook nog horen als hij wat vertelde. Verstaan niet altijd 😉 Ik kan jullie verklappen dat de krokodillen in dit gebied al door en door bedorven zijn. Ze worden gelokt met witte marshmellows. Lekker zoet dus daar willen ze wel voor uit de modder komen. Een aantal begrepen ook het commando turn (draaien) en deden dat dus ook. Ze waren echter nog steeds gevaarlijk, dus handjes binnenboord houden. De marshmellows zijn wit omdat krokodillen alleen maar zwart en wit zien. Ze komen dus heel snel op wit af, vandaar dat vooral wij blanke mensen onze handen binnen de reling moeten houden. Na een geweldige rondvaart werden we weer opgehaald door onze buschauffeur. Uiteraard vroeg hij of we gerend hadden en alle dames riepen JA!! Hij moest er smakelijk om lachen. Toen begon hij te vertellen waar je allemaal heel lekker kunt eten. We kregen er trek van. Het was inmiddels ook al rond 14.30 uur dus dat was niet zo gek. We besloten voor het restaurant Gumbo Ya-Ya te gaan. Volgens de buschauffeur een goed restaurant. Daar aangekomen hebben we uiteraard Gumbo besteld. Een soep met gekookte rijst erin. Biertje erbij. Heerlijk. Het was echter een klein kommetje Gumbo dus we besloten een nagerecht te delen. Deze hadden we net goed en wel op toen de serveerster met twee drankjes naar onze tafel kwam. Een cocktail en een rosé. Deze hebben we niet besteld zeiden we tegen haar. Ze draaide zich om naar een dame aan de bar en deze zei tegen ons dat deze drankjes ons werden aangeboden. Door wie? Vroegen wij. Door mij, zei de dame aan de bar. We vroegen haar waarom en kregen als antwoord dat dit haar goede daad van deze dag was. We waren er stil van. We boden haar een stoel aan die ze verontschuldigend aannam want ze wilde ons niet storen. We hebben even met haar gepraat. Ze was geboren en getogen in New Orleans en werkte bij de thuiszorg. We hebben het nog even over onze zorgstelsels gehad en waar het leuk muziek luisteren was. Ondertussen hebben we haar, denk ik, wel 5 keer bedankt. Bij het verlaten van het restaurant hebben we haar nog een keer bedankt. Ik was er zo onderste boven van dat ik moest huilen. Tja, sentimentele kip hè.... Het raakte me enorm dat een totaal onbekende vrouw je een drankje aanbied zonder ook maar enige bijbedoelingen. Gewoon omdat ze een goede daad wil doen. Het maakte onze wereld op dat moment een stukje mooier. 😍 Daarna zijn we een ander stukje van New Orleans gaan verkennen en kwamen we langs een massagesalon. Nek- en rugmassages en ook voetmassage. Nu had ik inmiddels van al dat gewandel in de steden behoorlijke lamme pootjes en ben dus voor een heerlijke voetmassage gegaan. Ze nam me goed te pakken en dat was af en toe flink gevoelig, maar tjonge, wat knapte ik daar van op. Niko zat ondertussen heerlijk op een terras te genieten van een sigaar en een biertje. Na de massage was het wel weer zo zoetjes aan etenstijd. In de beruchte Bourbonstreet wilden we niet eten. Erg prijzig en lawaaiig. We zijn voor een zijstraat gegaan waar het een stuk rustiger was. Lekker gegeten en bij de overburen nog een borrel gehaald en naar mooie muziek geluisterd. Op weg naar ons hotel kwamen we langs Café Du Monde. Het stikte er van de mensen. Wat wordt hier dan weggegeven, vroegen we ons af. Het bleek koffie uit hele grote containers te zijn tezamen met beignets. We bestelden een portie beignets en Niko wilde de koffie ook wel proberen. We kregen drie beignets die amper op hun schoteltje pasten met een berg poedersuiker erop waar je u tegen zei. Voor de prijs hoefden we het niet te laten; $7. Koopie! Nu moe maar voldaan weer in ons hotel. Morgen is er weer een dag.