Eerste dag Varadero

Toen we gisteravond gingen eten trok ik een jurk aan waarvan ik al eerder hier had geconstateerd dat deze mij ook te groot was geworden. Ik dacht toen dat het nog wel meeviel en dat er in Nederland nog wel wat aan te redden viel. Gisteravond moest ik echter constateren dat deze mij ruim twee maten te groot was geworden. Vanochtend na het zeer uitgebreide ontbijt heb ik de huishoudster gevraagd of zij nog iemand wist die de jurk wilde hebben. Nou, zij had er wel belang bij. Ze was echter nog eens twee maten kleiner en kon de jurk bijna om haar heen vouwen. Geen probleem, zei ze. Ze zou de jurk innemen. Ze gaf me een dikke knuffel. Dat blije snoetje zei alles. Ik hoop dat ze knap handig is, want ze moet de jurk flink innemen. Na het ontbijt aan de wandel. Richting de Etecsa. Daar is een WiFi punt. Voordat we daar waren zagen we een leuk koffie tentje. Het was er gezellig druk. Wij namen plaats bij het laatste tafeltje in de schaduw. We kwamen tegelijk met een Engels sprekend echtpaar aan. Omdat niet meteen duidelijk was hoe het daar werkte ging ik naar de bar om te bestellen. De serveerster had het ontzettend druk met afrekenen en bestellingen die door klanten werden doorgegeven, dat ze geen tijd had voor mij en de Engels sprekende dame. Er kwamen al klanten vragen of ze tijd had om bestellingen op te nemen. Uiteindelijk kon de Engels sprekende dame haar bestelling doen. Twee Americano (grote kop koffie) en twee sandwiches met kaas. Voor mij had ze echter nog steeds geen tijd. Ik weer braaf wachten. Ondertussen ging de barista in alle rust verder met koffie maken. Hem kreeg je de pis niet lauw. Hij zette de twee koppen Americano op de bar, maar de serveerster had geen tijd om ze te brengen. Ik keek dat zo eens een poosje aan en besloot de twee Americano naar het echtpaar te brengen. Kregen ze tenminste warme koffie. Ze hadden de grootste slinger. Of ik een nieuwe baan had, vroegen ze. Ja, zei ik, ik hoop op gratis koffie. Vervolgens werd er op de bar een espresso gezet en een kleine cappuccino. De serveerster was nog steeds vreselijk druk en ik vermoedde van wie het was. Op het moment dat ik deze op het dienblad zette, keek ze achterom en was verbaasd dat de Americano weg was. Ik wees naar het echtpaar. Vervolgens wees ik naar de klanten van de espresso en cappuccino. Ze knikte. Ik pakte de bestelling en serveerde deze ook. Niko was inmiddels aan een tafeltje gaan zitten die nog niet was afgeruimd. Dat ook maar meteen even gedaan. Ook hij had de grootste schik. De serveerster bedankte me oprecht met een grote zucht. Ze vroeg me of ik wilde betalen. Nee, zei ik, bestellen. Toen ze vervolgens onze bestelling bracht en ik haar bedankte begrepen we uit haar reactie dat ze mij nog een keer bedankte. Helaas moest ik vervolgens wel afrekenen 😉 Het koste echter maar 90 Pesos. Een schijntje, dus dat deden we met liefde. Vervolgens verder naar het WiFi punt. Deze was zo gevonden. Daar mijn verslag van gisteren gepost en appjes en mailtjes binnengehaald. We hadden nog 1 kaartje van een uur dus we wilden nog nieuwe kaartjes kopen. Inmiddels stond er een mooie rij voor de deur, dus ik maar aansluiten. Er stond een jongeman binnen. Geen idee wat hij moest, maar het duurde en het duurde. Er gingen zelfs mensen uit de rij om naar een ander filiaal te gaan. Toen ik dan eindelijk aan de beurt was, kon ik alleen maar kaartjes kopen van 5 uur voor het bedrag van 250 Pesos. Prima, doe er maar twee. Nu denken jullie vast, net als wij vanmiddag, ze pakt twee kaartjes, geeft ze ons, pakt de 500 Pesos en klaar. Mis!! Ze begint te typen op de toetsenbord van haar computer voor minstens 5 minuten. Voert ondertussen nog een gesprek met iemand die binnen kwam om wat te vragen en typt nog een poosje door. Vervolgens komen daar eindelijk de twee kaartjes. Wij geven haar de 500 Pesos die inmiddels al een poosje op de balie lagen en vertrokken. Je moet hier dus niet alleen lang op je eten wachten, maar ook op je WiFi kaartjes. Je leert hier wel geduld hebben. We hebben daarna nog weer even ingelogd om de laatste dingen binnen te halen en zijn daarna verder gewandeld. Het begon inmiddels al een stukje warmer te worden, dus nog even ergens op een terrasje een half liter water gedronken. Verder ging het weer. Inmiddels waren we halverwege en was ik er klaar mee. We zijn nog even een overdekt winkelcentrum in gegaan. Nu lijkt dit dus absoluut niet op wat wij kennen. Veel dollarwinkels met een beperkt assortiment weggelegd voor de rijkere Cubaan. Was wel even geinig om te zien. We zijn daarna op zoek gegaan naar een plekje om te lunchen. We zagen al gauw een leuk restaurantje. Daar een soepje en een visfilet met rijst gegeten. De soep smaakte erg lekker en ook de visfilet was dik in orde. We hebben lekker gegeten. Op de terugweg naar de Casa hebben we een Cocotaxi aangehouden die ons voor 500 Pesos weer thuis bracht. Mooi man! Daarna zwemspullen aan en naar het strand. Ze verhuurden tot 16.00 uur nog bedjes. Daarna gingen ze opruimen. Nou, dan hebben we nog anderhalf uur. Helemaal prima. Wat moet dat kosten vroegen we. Twee bedjes en een parasol? Dat vond je jongen in kwestie moeilijk. Voor 8 uur had hij de prijzen op het bord staan, maar voor anderhalf uur? Niko gaf hem 200 Pesos. Hij keek een beetje moeilijk. Niet? Zei Niko, geef dan maar weer terug. Hij pakte de 200 Pesos weer terug. Toen draaide de jongen bij. We mochten gaan liggen. We hebben ons prima vermaakt. Even de zee in en zonnebaden. Beetje extra kleur op doen. Omdat het winter is hier, is de zon niet zo sterk. Dus we zijn wel verkleurd, maar niet extreem. Dit is dus onze kans om wat meer te verkleuren. Morgen gaan we weer. Nu eerst eten. We hebben restaurant El Toro op het oog. Nu maar hopen dat luidruchtige en beschonken Canadezen een ander restaurant kiezen.